برخاک با شکسته پری گریه می‌کنم            بر زخم مانده بر جگری گریه می‌کنم

با خاطرات کوچۀ باریک سالـهاست            درتنـگـنای هر گـذری، گریه می‌کنم

از لحظه‌ای که سینۀ تو پشت در شکست            تا می‌رسد صدای دری گریه می‌کنم

در روضه‌ای که میشنوم اسم میخ را            با ضـجّـۀ بـلـنـدتـری گـریـه می‌کـنـم

من داغـدار آتـش و خاکـسـترم که با            تصویر چوب شعله وری گریه می‌کنم

درد هـزارسالۀ من درد بی‌کسی‌ست
غربت برایم ارثـیه‌ای خانوادگی‌ست

چون شمع جانت آب شدن را چشیده‌ام            در شعـله‌ها مـذاب شدن را چـشیده‌ام

عمری ست مثل بازوی خیبر گشای شهر            محصور در طناب شدن را چشیده‌ام

روی تو را نمک نشناسان زمین زدند            منهم غـم جـواب شدن را چـشـیـده‌ام

چون عمه زیر هجمی از آلام و دردها            گل بـودن و گـلاب شدن را چشیده‌ام

چون قلب بی قرار حسینت شکسته‌ام            مثل حـسن عـذاب شدن را چـشیده‌ام

تا روی سیـنه‌ات اثر میخ باقی است
مظلومی‌ات به وسعت تاریخ باقی است

می‌آیم و زمین و زمان مات می‌شود            دامان کعـبه عرصۀ میـقـات می‌شود

با دستـهـای عـدل، برای ستـمـگران            دنـیـا بَـدَل به دار مـکـافـات می‌شـود

نور هـدایـتی که به دسـتـم سپـرده‌اند            تکـثـیـر در تـمـامـی ذرّات مـی‌شـود

وقتی سقـیفـه را بکـشانم به محکـمه            حقِّ گـرفـتـه از پـدر اثـبـات می‌شود

با آتـشی که سوخت در، خـانۀ تو را            نمرود شهر سخت مجـازات می‌شود

من می‌رسم به پیکر اسلام جان دهم
قبر تـو را به آدم و عـالم نـشان دهم